Brett Ale

Autor: Bartosz Markowski

Młody styl wywodzący się ze Stanów Zjednoczonych, który zyskuje coraz większą popularność. Jest inspirowany tradycyjnymi piwami fermentacji spontanicznej, w których dużą rolę odgrywały dzikie drożdże z rodziny Brettanomyces. W przeciwieństwie do swoich prekursorów, piwa te nie zawierają jednak bakterii kwasu mlekowego. Jest to więc styl charakteryzowany przez wyraźny charakter Brettanomyces, nie przejawiający jednak zbyt wyraźnej kwaśności.

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 10-14º Blg
Ekstrakt końcowy: 0.5-2.0º Blg
Zawartość alkoholu: 4.5-7.0% obj.
Goryczka: 20-50 IBU
Barwa: 5-50 EBC

Barwa:
Zależna od interpretacji, od słomkowej po prawie czarną. Z reguły dosyć klarowne, choć lekka mglistość nie powinna być traktowana jako wada.

Piana:
Od niskiej po wysoką, o zróżnicowanej trwałości.

Aromat:
Powinien zawierać nuty charakterystyczne dla pracy dzikich drożdży (końskiej derki, stajni, skórzane) na poziomie od umiarkowanie niskiego do wysokiego. Czasami występują uzupełniające nuty ziemiste, dymne lub kozie na poziomie bardzo niskim. Aromaty te powinny dobrze komponować się z wyraźnymi estrami owocowymi przypominającymi owoce pestkowe, gruszki, owoce tropikalne, cytrusy i inne. Aromat chmielowy nie musi występować, ale w niektórych przykładach może być całkiem intensywny. Cechy słodowe od prawie niewyczuwalnych po umiarkowane. Ich charakter może być zróżnicowany i zależy od barwy piwa. Lekkie aromaty kwaśne są dopuszczalne, ale nigdy nie powinny być tak intensywne jak w piwach fermentowanych z udziałem bakterii. Aromat zawsze powinien być zbalansowany. Aromaty apteczne, plastikowe, rozpuszczalnikowe, kwasu izowalerianowego, wyraźnie octowe i wyraźnie dymione są wadą.

Smak:
Nuty charakterystyczne dla dzikich drożdży (końskiej derki, stajni, skórzane) dobrze skomponowane z rozmaitymi estrami owocowymi. Młodsze wersje są przeważnie bardziej owocowe, a mniej “dzikie”, ale balans ten przechyla się w odwrotną stronę wraz z dojrzewaniem piwa. Posmaki chmielowe od braku do wysokich. Posmaki słodowe od prawie nieistniejących po umiarkowane, o charakterze zależnym od barwy piwa. Może występować lekko podwyższona kwaśność, ale nigdy tak intensywna jak w piwach fermentowanych z udziałem bakterii. Posmaki apteczne, plastikowe, rozpuszczalnikowe, kwasu izowalerianowego, wyraźnie octowe i wyraźnie dymione są wadą.

Goryczka:
Zależna od interpretacji, przeważnie umiarkowanie niska do umiarkowanie wysokiej. Powinna dobrze współgrać z pozostałymi cechami piwa i je balansować. Nie może być ściągająca.

Odczucie w ustach:
Treściwość jest przeważnie niska. Piwo sprawia wrażenie mocno wytrawnego w wyniku głębokiego odfermentowania. Zawsze rześkie. Nigdy słodkie czy ulepkowate. Nagazowanie od umiarkowanego do wysokiego.

Ogólne wrażenie:
Szeroki styl, umożliwiający różnorodną interpretację. Mimo to piwa te powinny być zawsze zbalansowane, pijalne, rześkie, wytrawne i zawierać aromaty typowe dla pracy drożdży z rodzaju Brettanomyces.

Surowce:
Podstawą w produkcji piwa tego typu jest użycie dzikich drożdży z rodzaju Brettanomyces. Mogą być one użyte samodzielnie lub w połączeniu ze szlachetnymi drożdżami piwowarskimi. Nie powinno się jednak stosować bakterii kwasu mlekowego, typowych dla tradycyjnych piw dzikich w stylu belgijskim. Ze względu na dość szerokie ramy stylu, istnieje duża dowolność w wyborze użytych słodów i chmielu. Brett Ale są z reguły bardzo mocno odfermentowane i wymagają dłuższego czasu fermentacji niż piwa tradycyjne.

Przykłady komercyjne: Orval, Wild Beer Co. Evolver IPA, Artezan Red Brett.