NOWOFALOWY PILS

Piwo jasnozłote do ciemnozłotego. Klarowne, choć dopuszczalne niskie zamglenie od chmielenia na zimno. Piana zwarta, obfita, biała, trwała.

Balans przesunięty w stronę chmielowości, jednak słodowość powinna być wyraźnie zaznaczona. Aromaty chmielowe na poziomie od średniego do średnio wysokiego powinny mieć charakter typowo nowofalowy np. cytrusowy, owoców egzotycznych, winogron, jagód, owoców pestkowych, żywiczny, iglasty, kwiatowy, ziołowy. Dominujący aromat cebulowy, czosnku, szczypiorku jest niepożądany i jest wadą, może występować, ale nie może dominować profilu chmielowego. Chlebowe lub zbożowe nuty słodowe na poziomie od średnio niskiego do średniego. Diacetyl oraz siarkowość dopuszczalne są na poziomie maksymalnie niskim, ale najlepsze egzemplarze będą pozbawione tych cech. Estry owocowe, aromaty piwniczne lub DMS uważane są za wadę.

W odróżnieniu od aromatu, w smaku balans powinien być wyrównany pomiędzy chmielową goryczką i odsłodową słodyczą. Smaki nowofalowych chmieli dowolnego pochodzenia (no. cytrusowe, owoców egzotycznych, winogron, jagód, owoców pestkowych, żywiczne, iglaste, kwiatowe, ziołowe) oraz chlebowa, zbożowa i ewentualnie lekko miodowa lub orzechowa słodowość na poziomie średnim. W egzemplarzach o niskim ekstrakcie dopuszczalna średnio niska słodowość. Diacetyl oraz siarkowość dopuszczalne na maksymalnie niskim poziomie, ale najlepsze egzemplarze powinny być ich pozbawione. Estry owocowe, aromaty piwniczne lub DMS są niedopuszczalne. Finisz powinien być wytrawny lub półwytrawny, chmielowo-słodowy, średnio długi.

Średnia do średnio wysokiej, chmielowa, dopuszczalne niskie zaleganie.

Pełnia średnia. Wysycenie średnie do średnio wysokiego. Możliwa niska lepkość od cukrów resztkowych oraz śliskość od diacetylu. Nie powinno być rozgrzewające ani ściągające.

Jasny, orzeźwiający, zdecydowanie bardziej chmielowy wariant pilsa niemieckiego lub czeskiego. Cechą odróżniającą go od klasycznych przedstawicieli jest zastosowanie nowofalowych odmian chmielu dowolnego pochodzenia. Należy jednak zadbać, aby poziom nachmielenia nie przykrył charakterystycznej dla pilsów słodowości i nie upodobnił piwa do Cold IPA.

Skład i pH wody powinny zostać każdorazowo dobrane pod kątem projektowanej receptury. Niemniej jednak sugeruje się użycie miękkiej, niskozmineralizowanej wody. Zaleca się trzymać poniższych widełek:

\- Ca (wapń) -- 50-75 ppm

\- Mg (magnez) -- 0-30 ppm

\- Na (sód) -- 0-100 ppm

\- Cl (chlorki) -- 50-100 ppm

\- SO4 (siarczany) -- 0-150 ppm

\- HCO3 (dwuwęglany) -- 0-40 ppm

Istotniejszy wpływ na piwo niż dokładna zawartość chlorków i siarczanów będzie miał stosunek między nimi. Zwróć uwagę by był on bliski 1:1 lub nieznacznie przechylony w jedną ze stron.

Słód pilzneński i nowofalowe chmiele dowolnego pochodzenia (USA, Polska, Australia, Nowa Zelandia). Warto zapoznać się z efektami łączenia różnych odmian chmielu lub eksperymentować z własnymi - kreatywność piwowara nie jest tutaj w żaden sposób ograniczona. Dopuszczalny niewielki dodatek słodu monachijskiego lub najjaśniejszych słodów karmelowych w celu podbicia pełni, pomocne może być także zastosowanie dekokcji. Drożdże dolnej fermentacji o czystym profilu. Fermentacja w możliwie niskich temperaturach. Należy rozważnie podejść do potencjalnego chmielenia na zimno, by nie przykryć całkowicie słodowej strony piwa.