IMPERIALNY PORTER BAŁTYCKI CHMIELONY NA ZIMNO

Wygląd\
Barwa ciemnobrązowa, brunatna, niemal czarna do czarnej. Częste brązowe lub bordowe, rubinowo-czerwone refleksy. Klarowne. Piana gęsta, drobna, niska do średniej, zazwyczaj krótkotrwała, chociaż w najlepszych przykładach utrzymuje się długo, oblepiając szkło. Od jasnobeżowej do brązowej.
Aromat\
Balans słodowo-chmielowy. Bardzo bogate, złożone aromaty słodowe: słodkie, karmelowe, palonego cukru i herbatników. Liczne nuty ciemnych słodów: pieczywa razowego, przypieczonej skórki chleba, palonego karmelu, ciemnego ciasta słodowego, orzechów. Głębokie aromaty dojrzałych oraz suszonych czerwonych owoców wiśni, śliwek oraz rodzynek. W najlepszych egzemplarzach utlenienie przejawia się również aromatami win wzmacnianych (likierowych), takich jak sherry, porto czy madera, na poziomie od niskiego do średniego. Nuty utlenione nie powinny dominować bukietu. Mogą występować nuty gorzkiej czekolady, kawy, lukrecji pochodzące od palonego słodu, ale nie powinny być tak intensywne jak w imperialnym stoucie. Aromaty słodowe uzupełniają średnie do wysokich aromaty chmielowe o charakterze tropikalnym, cytrusowym, owocowym, żywicznym lub kwiatowym. Chmielowość może wybijać się ponad aromaty słodowe, ale nie może ich przykrywać i dominować. Niska do średniej, szlachetna nuta alkoholowa jest dopuszczalna, ale nie może mieć charakteru rozpuszczalnikowego, ani fuzlowego (alkoholi wyższych).
Smak\
Balans słodko-gorzki. Smak porteru tworzy kombinacja bogatych akcentów słodowych, aromatów suszonych owoców, nut palonych oraz alkoholu. Lagerowy, czysty profil. Złożone smaki słodowe przy wysokiej pełni dają wrażenie słodyczy. Bardzo bogate smaki karmelu, także palonego, ciasta słodowego, ciemnego pieczywa, skórki chleba, orzechów. Podobnie jak w aromacie, wyraźne nuty przypominające smak dojrzałych i suszonych ciemnych owoców, wiśni, śliwek, porzeczki, rodzynek, win wzmacnianych (likierowych). Wyraźne smaki pochodzące od palonych słodów, gorzkiej czekolady, kawy, lukrecji, przechodzące w średnio długi, choć niewysoki posmak palony na finiszu. Paloność nie powinna mieć jednak charakteru spalenizny lub popiołu i nie powinna dominować. Smak alkoholu może być wyraźny, jednak nie powinien dominować piwa, ale dawać wrażenie podobne do wyleżakowanych destylatów. Smaki chmielowe na poziomie od średnich do wysokich o charakterze tropikalnym, cytrusowym, owocowym, żywicznym lub kwiatowym. Smak chmielowy może być bardziej intensywny niż słodowość, ale nie może jej dominować i przykrywać. Smak początkowo słodkawy, staje się bardziej wytrawnym na finiszu, co zapobiega mdłym, wyklejającym odczuciom. Długi posmak o chmielowo-słodowym charakterze. Dopuszczalne są portery o finiszu od wytrawnego do półsłodkiego.
Goryczka\
Średnio niska do średniej pochodząca zarówno od palonych słodów, chmielu, jak i alkoholu, ten ostatni aspekt nie może być jednak dominujący. Nie może być gryząca ani szorstka. Zalegająca goryczka od intensywnego chmielenia jest niestylowa.
Odczucie w ustach\
Bardzo pełne, gęste, oleiste, treściwe, lecz nie zaklejająco słodkie. Dość gładkie i krągłe, często wręcz kremowe; odczucie szorstkie lub ściągające jest niepożądane. Wyraźne rozgrzewanie alkoholowe nie powinno dominować piwa, ani mieć charakteru rozpuszczalnikowego, lecz elegancki charakter leżakowanego destylatu. Wysycenie CO2 na poziomie od niskiego do średniego.
Komentarz\
Mocne, gęste, treściwe ciemne piwo o bardzo złożonym kompleksie smakowo-zapachowym. Szerokie spektrum aromatów słodowych oraz nut wynikających z leżakowania łączy się z akcentami palonymi i alkoholowymi. Złożone aromaty i smaki chmielowe w tej wersji uzupełnione są chmielowością w smaku i aromacie. Od imperialnego stoutu różni się niższym poziomem smaków pochodzących od słodów palonych, zazwyczaj z pełniejszą paletą smaków słodowych przy czystszym, lagerowym profilu. Piwo zdecydowanie degustacyjne, predestynowane do niespiesznej kontemplacji, rozgrzewające.

Imperialny porter bałtycki powstał jako rozwinięcie klasycznego stylu porteru bałtyckiego. Nazwą nawiązuje do starej angielskiej terminologii, wg której miano imperialnych otrzymywały najmocniejsze piwa. Porter imperialny jest zatem mocniejszy i bardziej ekstraktywny od swojego protoplasty. Wyższy ekstrakt, a co za tym idzie wyższa zawartość słodów w zasypie, skutkuje jeszcze bogatszą paletą smaków i aromatów, niż w porterze. Imperialny Porter Bałtycki to piwo mocne, bardzo treściwe, esencjonalne i pełne nut pochodzących od leżakowania, którego ten lager niewątpliwie wymaga. W chmielonej na zimno wersji złożona słodowość uzupełniona jest intensywną chmielowością od chmielenia na zimno.

Surowce i technologia

Do imperialnej wersji używa się analogicznych surowców, co w przypadku porteru bałtyckiego. Podstawowe słody to najczęściej monachijski lub wiedeński. Stosuje się słody karmelowe, brązowe i/lub czekoladowe oraz słód palony. Może zawierać dodatki niesłodowane. Chmiele głównie nowofalowe, wprowadzające aromaty i smaki o charakterze cytrusów, owoców tropikalnych czy kwiatów. Drożdże dolnej fermentacji, zalecane jest długie leżakowanie w optymalnych warunkach.