DOPPELBOCK

Wygląd

Barwa od ciemnozłotej do ciemnobrązowej. Klarowne. Piana od białej do beżowej, obfita, zwarta, trwała.

Aromat

Balans zdecydowanie słodowy. Dominuje średnio wysoka do wysokiej słodowość o złożonym charakterze chleba razowego z nutami skórki chleba, tostowymi i opcjonalnie niską karmelowością. Ciemniejsze wersje mogą mieć jeszcze bardziej złożony aromat, do którego dochodzą nuty suszonych owoców, wiśni, śliwki, rodzynek, daktyli na poziomie do średniego. W każdym wypadku dominować musi jednak aromat chlebowy. Aromat kontynentalnych chmieli (ziołowy, ziemisty, korzenny) na poziomie najwyżej średnio niskim, dopuszczalny wyłącznie w jasnych wersjach. W tle występować mogą maksymalnie średnio niskie aromaty utlenienia oraz alkoholowe. Aromaty pochodzące z utlenienia, o ile obecne kojarzyć powinny się ze szlachetnym alkoholem, a alkoholowość na myśl powinna przywodzić dobrej jakości likiery i destylaty owocowe (brak fuzli i nut rozpuszczalnikowych). Estry owocowe o ile obecne to najwyżej na poziomie niskim.

Smak

Piwo powinno smakować jak płynny chleb z balansem ewidentnie po słodowej stronie. Dominować więc musi razowa słodowość z nutami skórki lub okruszków chleba, tostowymi, ewentualnie lekko karmelowymi. Ciemniejsze interpretacje mogą mieć dodatkowe aromaty suszonych owoców, wiśni, śliwki, rodzynek, daktyli na poziomie do średniego. Chmiel wyczuwalny wyłącznie w jasnych wersjach, na poziomie do średnio niskiego, o ziołowym, kwiatowym, korzennym charakterze. Likierowy alkohol wyczuwalny na poziomie do średnio niskiego, opcjonalnie niski poziom estrów. Finisz od półwytrawnego do półsłodkiego, długi, słodowo-likierowy lub słodowo-chmielowy w jaśniejszych wersjach. Słodycz powinna pochodzić z melanoidyn, słodów specjalnych czy produktów reakcji Maillarda, nie z płytkiego odfermentowania, a wersje jasne powinny być półwytrawne. Słodowość powinna dominować, a goryczka tylko nadawać kontrast, tak by piwo nie było zbyt słodkie i męczące.

Goryczka

Od średnio niskiej do średniej. W jaśniejszych i mniej słodkich wersjach przeważnie wyższa niż w wersjach ciemniejszych i pełniejszych. Jej pochodzenie powinno być głównie od chmielowe, ale tworzyć odczucie goryczki może także alkohol. Jej główną rolą jest balansowanie słodyczy. Może być długa, ale powinna być gładka, nigdy ostra i zalegająca.

Odczucie w ustach

Pełnia wysoka, ale piwo nie może sprawiać wrażenia niedofermentowanego. Gładka tekstura, choć w mniej wytrawnych wersjach nieco lepka od cukrów resztkowych. Wysycenie średnio niskie do średniego. Większość piw w tym stylu będzie wyraźnie rozgrzewająca i nie jest to wadą dopóki alkohol nie jest przeszkadzający, ostry, rozpuszczalnikowy lub dominujący.

Komentarz

Bardzo pełne i sycące, ekstremalnie słodowe niemieckie piwo dolnej fermentacji. Od porteru bałtyckiego różni się jaśniejszą barwą i brakiem nut czekoladowych. Pod względem intensywności smaku, pełni i zawartości alkoholu znajduje się pomiędzy najmocniejszym eisbockiem, a standardowymi koźlakami.

Surowce i technologia

Skład i pH wody powinny zostać każdorazowo dobrane pod kątem projektowanej receptury. Niemniej jednak sugeruje się trzymanie poniższych widełek:

\- Ca (wapń) -- 50-100 ppm

\- Mg (magnez) -- 0-30 ppm

\- Na (sód) -- 0-100 ppm

\- Cl (chlorki) -- 50-100 ppm

\- SO4 (siarczany) -- 0-100 ppm

\- HCO3 (dwuwęglany) -- 80-150 ppm

Wersje jasne opierają się na słodzie pilzneńskim i wiedeńskim, ciemniejsze na monachijskim i wiedeńskim. Niewielki dodatek słodów karmelowych jest dopuszczalny w obu wersjach. Do zasypu ciemnych doppelbocków można dodać odrobiny słodu czekoladowego.

Chmiel kontynentalny, najlepiej z niemieckim rodowodem. Dodawany głównie na goryczkę.

Silne, zdrowe, czyste drożdże niemieckie dolnej fermentacji podkreślające aspekt słodowy piwa.

Tradycyjnie zacierane dekokcyjnie oraz długo gotowane.