BEST BITTER

Wygląd\ Barwa bursztynowa do miedzianej, klarowne. Piana biała, zwarta, ze względu na niski poziom wysycenia mało obfita, ale co najmniej średnio trwała.

Aromat\ Balans słodowo-chmielowo-estrowy. Średnioniski do średniowysokiego aromat angielskich chmieli o charakterze ziemistym, kwiatowym, tytoniowym, pokrzywowym lub porzeczkowym (czarna porzeczka). Na średnim poziomie powinny być wyczuwalne aromaty typowe dla angielskich słodów jęczmiennych: tostowe, biszkoptowe, lekko prażone, które mogą, lecz nie muszą, uzupełniać niskie do średnioniskich aromaty karmelu, toffi lub orzechów. Estry o charakterze brzoskwiń, moreli, czerwonych jabłek, porzeczek lub jagód na poziomie średnioniskim. Dopuszczalny niski poziom diacetylu, poza tym profil czysty.

Smak\ Balans gorzko-słodki. Dobrze zbalansowany, średnio intensywny smak łączący angielskie chmiele i słody oraz owocowe estry. Charakterystyka każdej z tych cech opisana została w akapicie dotyczącym aromatu. Wszystkie te trzy grupy smaków powinny ze sobą współgrać i tworzyć spójną całość. Ważną cechą tego stylu jest bowiem jest jego złożoność, przy braku wyraźnej dominanty jeśli chodzi o aromaty retronosowe. Goryczka dominować będzie nad słodyczą, która powinna być praktycznie nieobecna lub wyczuwalna na niskim poziomie. Finisz średnio długi, wytrawny, chmielowo-słodowy.

Goryczka\ Średnia do średniowysokiej, dominująca smak, chmielowa, gładka, może zalegać, ale nie długo.

Odczucie w ustach\ Pełnia średnioniska do średniej, lekka tekstura nadająca piwu sesyjności. Wysycenie niskie do średnioniskiego w przypadku piw nalewanych tradycyjnie. Piwo butelkowe może być wysycone na poziomie średnioniskim do nawet średniowysokiego.

Komentarz\ Angielskie codzienne piwo sesyjne. Nazywane także strong bitter lub best bitter. Powszechnie spotykane w pubach w całej Wielkiej Brytanii. Tradycyjnie leżakowane w beczkach (casks), z których następnie szynkowane jest przy użyciu ręcznej pompy, a nie wypychane dwutlenkiem węgla. Błędem jest nazywanie stylu „ESB" („extra special bitter"), ponieważ jest to zastrzeżona nazwa handlowa browaru Fullers.

Słowo ale pochodzi z pragermańskiego słowa aluth i było jedynym słowem oznaczającym piwo na wyspach do początku XV w., kiedy to na masową skalę rozwinął się handel niderlandzkim i niemieckim bier. Od tego czasu ale nazywane były trunki słodowe (malt liqueur -- ogólna nazwa wszystkich produktów fermentacji brzeczki słodowej) niechmielone, często słodkie i mało odfermentowane (por. old ale). Natomiast gorzkie i nachmielone malt liqueurs nazywane były beer. Taki podział utrzymał się do XVIII w., gdy używanie chmielu stało się powszechne w przypadku obu trunków, ponieważ zrozumiano, że poza nadaniem goryczki, posiada on także właściwości konserwujące piwo. Samo określenie jasne ale (pale ale) pojawiło się pierwszy raz prawdopodobnie w roku 1703, gdy rozpowszechniło się suszenie słodu koksem, co nadawało końcowemu produktowi jaśniejszego koloru niż miało to miejsce w przypadku wcześniejszych technologii.

Surowce i technologia

Dobrze zmodyfikowany Angielski słód pale ale stanowi większość zasypu. Uzupełniają go słody typu crystal, amber, cookie oraz karmelowe. Dobrą praktyką jest użycie maksymalnie 10% słodów specjalnych, co wniesie do piwa pożądane smaki i aromaty, ale utrzyma jego wysoką pijalność. Można także użyć niewielkiej ilości cukru, ziarna palonego, kukurydzy, pszenicy lub owsa. Angielskie odmiany chmielu o charakterze ziemistym, tytoniowym, ciemnych owoców i mięty. Angielskie drożdże produkujące wyraźne owocowe estry.