Imperialny Porter Bałtycki

Autor: Przemek Iwanek

Imperialny porter bałtycki powstał jako rozwinięcie klasycznego stylu porteru bałtyckiego. Nazwą nawiązuje do starej angielskiej terminologii, wg której miano imperialnych otrzymywały najmocniejsze piwa. Porter imperialny jest zatem mocniejszy i bardziej ekstraktywny od swojego protoplasty. Wyższy ekstrakt, a co za tym idzie wyższa zawartość słodów w zasypie, skutkuje jeszcze bogatszą paletą smaków i aromatów, niż w porterze. Piwo mocne, bardzo treściwe, esencjonalne i pełne nut pochodzących od leżakowania, którego ten lager niewątpliwie wymaga. Trudności technologiczne produkcji imperialnego porteru powodują, że warzą go nieliczne browary, co skutkuje niewielką ilością przykładów komercyjnych. Poniżej wymienione piwa dobrze obrazują styl. Należy jednak wziąć pod uwagę, że w niektórych elementach odbiegają od opisanego tu standardu (np. wysokie chmielenie nowofalowym chmielem “Imperatora Bałtyckiego” czy dodatek wędzonej śliwki w “Imperium Prunum”).

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 22º+ Blg
Zawartość alkoholu: od 9,5% obj.
Goryczka: 35-90 IBU
Barwa: 35-70 EBC

Barwa:
Ciemnobrązowa, brunatna, niemal czarna do czarnej. Częste brązowe lub bordowe, rubinowo-czerwone refleksy. Klarowne.

Piana:
Gęsta, drobna, niska do średniej, zazwyczaj krótkotrwała. Od jasnobeżowej do brązowej.

Aromat:
Bardzo bogate, głębokie aromaty słodowe: słodkie, karmelowe, palonego cukru i herbatników. Liczne nuty ciemnych słodów: pieczywa razowego, przypieczonej skórki chleba, palonego karmelu, ciemnego ciasta słodowego, orzechów. Głębokie aromaty dojrzałych oraz suszonych czerwonych owoców wiśni, śliwek oraz rodzynek. Aromaty charakterystyczne dla wzmacnianych (likierowych) win, takich jak porto, sherry czy madera, podkreślone wyczuwalnym alkoholem. Mogą występować nuty gorzkiej czekolady, kawy, lukrecji pochodzące od palonego słodu, ale nie powinny być tak intensywne jak w imperialnym stoucie.

Smak:
Smak porteru tworzy kombinacja bogatych akcentów słodowych, aromatów suszonych owoców, nut palonych oraz alkoholu. Lagerowy, czysty profil. Głębokie smaki słodowe przy wysokiej pełni dają wrażenie słodyczy. Bardzo bogate smaki karmelu, także palonego, ciasta słodowego, ciemnego pieczywa, skórki chleba, orzechów. Podobnie jak w aromacie, wyraźne nuty przypominające smak dojrzałych i suszonych ciemnych owoców, wiśni, śliwek, porzeczki, rodzynek, win wzmacnianych (likierowych). Wyraźne smaki pochodzące od palonych słodów, gorzkiej czekolady, kawy, lukrecji, przechodzące w średnio długi, choć niewysoki posmak palony na finiszu. Paloność nie powinna mieć jednak charakteru spalenizny lub popiołu i nie powinna dominować. Finisz może być od od półsłodkiego do niemal wytrawnego. Smak alkoholu może być wyraźny, jednak nie powinien dominować piwa, ale dawać wrażenie podobne do wyleżakowanych destylatów. Smak chmielu z reguły nie występuje, ale lekkie nuty chmieli szlachetnych są dopuszczalne.

Goryczka:
Pochodząca głównie od słodów palonych, niska do średnio wysokiej, ale nie powinna być bardzo wysoka i cierpka. Goryczka chmielowa od bardzo niskiej do średniej. Może być wyczuwalna gorycz alkoholowa.

Odczucie w ustach:
Bardzo pełne, gęste, oleiste, treściwe, lecz nie zaklejająco słodkie. Dość gładkie i krągłe, często wręcz kremowe; odczucie szorstkie lub ściągające jest niepożądane. Wyraźne rozgrzewanie alkoholowe nie powinno dominować piwa, ani mieć charakteru rozpuszczalnikowego, lecz elegancki charakter leżakowanego destylatu. Wysycenie CO2 na poziomie od niskiego do średniego.

Ogólne wrażenie:
Mocne, gęste, treściwe ciemne piwo o bardzo złożonym kompleksie smakowo-zapachowym. Szerokie spektrum aromatów słodowych oraz nut wynikających z leżakowania łączy się z akcentami palonymi i alkoholowymi. Od imperialnego stoutu różni się niższym poziomem smaków pochodzących od słodów palonych, zazwyczaj z pełniejszą paletą smaków słodowych przy czystszym, lagerowym profilu. Piwo zdecydowanie degustacyjne, predestynowane do niespiesznej kontemplacji, rozgrzewające.

Surowce:
Do imperialnej wersji używa się analogicznych surowców, co w przypadku porteru bałtyckiego. Podstawowe słody to najczęściej monachijski lub wiedeński. Stosuje się słody karmelowe, brązowe i/lub czekoladowe oraz słód palony. Może zawierać dodatki niesłodowane. Chmiele tradycyjne. Drożdże dolnej fermentacji, zalecane jest długie leżakowanie w optymalnych warunkach.

Przykłady komercyjne:
“Lil’ B” Evil Twin, “Gonzo Imperial Porter” Flying Dog, częściowo odbiegające od standardu “Imperator Bałtycki” Pinta, “Imperium Prunum” Kormoran.